درس عشق

چند روز پیش یک مریض مانیک اولین سخنرانیش رو با این بیت حافظ شروع کرد: 

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق / ثبت است بر جریده ی  عالم دوام ما 

این بیت برام خیلی خاطره انگیز هست وقتی دنبال نوشته ای برای کتاب تقدیمی به استاد آناتومی در دوران علوم پایه بودم ، فال حافظ گرفتم شعری آمد که این بیت رو داشت و لذا من انتخابش کردم و نوشتم ... تا مدت ها تو فکر بودم بعد از این که کتاب رو کادو  کردم چقدر جوهر پخش شده روی صفحه ی اول کتاب ....

دنیای عجیبی است .... خیلی عجیب 

نمیخوام این درس رو فراموش کنم پس مینویسم ... و شروع میکنم . یاد بخش اطفال روتیشن نوزادان که بودیم . همیشه تاکید بر دست نزدن به بچه های نارس تازه متولد شده بود ...دوقلوهایی بودند که ۲۷ هفته اورژانسی سزارین شده بودند از مادری جوان ... 

احساس من در بخش روان

مریض ها که برای ویزیت بخش روان پزشکی می آیند ، تنها احساسی که دارم اینه که دوست دارم بغلشون کنم ...فقط همین . ...

احساس میکنم اونا تو زندگیشون یه جایی بغل رو کم داشتن ... چون نمیتوانم بلند شم از سر جام جلو استاد و اینترن ها بغلشو کنم فقط احساس میکنم ....

پ. ن ۱ خاطره یک خنده دار امروز : پرستار ها به یک بیمار گفتن برو سر کلاس درس بگویم اینترن بیاد ، در زده بلند میگه انتر بره کارش دارن

پ ن ۲ نوشتن وبلاگ رو بیشتر از اینستاگرام دوست دارم بی توقع تنها خواستم اینکه به صافی ظاهر = باطن برسم

پ.ن ۳ خدایاشکرت ....دوستت دارم ....