درس عشق
چند روز پیش یک مریض مانیک اولین سخنرانیش رو با این بیت حافظ شروع کرد:
هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق / ثبت است بر جریده ی عالم دوام ما
این بیت برام خیلی خاطره انگیز هست وقتی دنبال نوشته ای برای کتاب تقدیمی به استاد آناتومی در دوران علوم پایه بودم ، فال حافظ گرفتم شعری آمد که این بیت رو داشت و لذا من انتخابش کردم و نوشتم ... تا مدت ها تو فکر بودم بعد از این که کتاب رو کادو کردم چقدر جوهر پخش شده روی صفحه ی اول کتاب ....
دنیای عجیبی است .... خیلی عجیب
نمیخوام این درس رو فراموش کنم پس مینویسم ... و شروع میکنم . یاد بخش اطفال روتیشن نوزادان که بودیم . همیشه تاکید بر دست نزدن به بچه های نارس تازه متولد شده بود ...دوقلوهایی بودند که ۲۷ هفته اورژانسی سزارین شده بودند از مادری جوان ...
موقع ویزیت بود همراه استاد بویم من ناخودآگاه دستم رو بردم و پشت دست قل ۲ رو نوازش کردم آون دست های کوچک رو دست های فوق العاده کوچیکش رو دور من خسته روح از مورنینگ های تکراری اطفال دور انگشت من ذهن مشغول حلقه کرد ، تو پزشکی به این مکانیسم لعنتی گراسپینگ میگویند ولی به نظر من چیزی فراتر از یک رفلکس عادی است ، اون نوزاد شفایم داد من از خود بی خود شده بودم و فقط نوازشش میکردم تا اینکه با نهیب استاد که دستاتن رو شستی ؟از حال خوب خارج شدم و به دنیا خسته دلان برگشتم ... روز بعد قل ۱ فوت کرد ... من هر روز به دیدن قل ۲ میرفتم بهش امید میدادم بهش میگفتم چقدر مامانش منتظرشه و باید قوی باشه و زنده بمونه. ..شاید باورش سخت باشه ولی وقتی نزدیکش میشدم خودش رو تکون میداد و من در تمام آون لحظات به این فکر میکنم که به قل چی بگم از این دنیا ، چی بگم که امید داشته باشه برای موندن به چیه یک این دنیا قسمش بدم دلش رو خوش کنم ... خیلی با خودم کلنجار رفتم و فکر میکنم ارزش این دنیا فقط بر پایه عشق هست ... عشق مهربانی و محبت که همه ماها از هم دریغش داریم ... ایاک نعبد و ایاک نستعین. .... اهدناالصراط المستقیم. ...
